Sevmek...!

Sevmek...!
Korkmadan, Aşkla, Heyecanla Sevebilmek...
Sevmeyi Sonsuza Uzatabilmek...
Bir Tek Gün Bile Şüphe Duymadan Yaşayabilmek...
O Huzuru, O Sonsuz Mutluluğu Yürekte Hissedebilmek...
Ne Güzel Bir Duygu Hissederek ''Seni Seviyorum'' Diyebilmek... 
Bu Gün İçimden Geleni Değil, İçimden Gideni Yazıyorum... 
Hislerimi Anlatabilecek Kelimem Yok...
Cümlem Yok... 
Harfim Yok...
Tanımım Yok... 
Sesim Bile Yok...
Söylesen Sevgili, Şimdiye Kadar Yazdığım Bütün Cümlelerim mi Anlamsızdı Yoksa Tüm Kelimelerim mi Değersizdi?
Hiç mi Anlam Katamadı Sana Kelimelerim?
Hiç mi Sevgimi Sana Anlatamadı Cümlelerim?
Hiç mi Değeri Yoktu Uğruna Akıtılan Gözyaşlarımın?
Oysa Bana Gelişin Yüreğimin En Derin Acılarını Silmişti Derinden...
Bana Gelişin, Yağmurdan Sonra Çıkan Gökkuşağı Kadar Rengarenk, Rüzgarın Esintisi, Şiirlerin Sesi Gibiydi...
Nasıl Başladığını Bilmediğim Sevdamdın Benim...
Hep Sana Yazmak Seni Yazmak Geldi İçimden... 
Cümle Cümle Sende Kaybolmak, Şiir Şiir Sana Damlamak, Her An Her Saniye Seninle Olmak, Vakitli Vakitsiz Hep Seni Sevmek Geldi İçimden...
Seni Sevmeye Başladığım Gün Nasıl Olsa Kaybedecek Hiç Bir Şeyim Yok Demiştim, Ama Kendimi Hiç Hesap Etmemişim...! 
Hep Ulaşılamadın Hep Uzaktın...  
Seni Gün Gelir Unuturum Zannettim, Olmadı Unuttukça Yeniden Hatırladım... 
Sen Bana Hep Uzaktın ve Ben Sana Yakınlaştıkça Hepten Kayboldun... 
Ne Sen Bana Bir Kapı Açıtın Ne Ben Kapıyı Kapatabildim...
Hep Sustum Sadece Bir Cevap Bekledim Durdum Tüm Sorularıma...
Ne Evet Ne Hayır Dedin...
Sen Hep Uzak Şehirdin Benim İçin ve Bir Türlü Bitmedi Yol, Varamadım Şehrine...! 
İçimde ki Tarifsiz Acıyı Sana Anlatabilmek Mümkün Değil Artık, Çünkü Sensizliği Sana Anlatmak İmkansız…!
Derin Bir Nefes Alıyorum ve Aslında Sensiz Hayatımda Her Şeyin Sen Olduğunu Anlıyorum... 
Hep Üzendin Sen...
Hep Değer Vermeyen...!
Seni Aramak Ne Kadar da Zordu Sevda Kokan Satırlarımda...
Ne Kadar Zordu Her Seferinde Eli Boş Dönmek Yüreğinin Kapılarından...
Ne Çok Yaktın, Ne Çok Kanatın Canımı...!
Boş Ver Beni ve Git...!
Yaşanılanları Koca Bir Yalan Edip Kapıları Ardıma Kadar Kapa da Git...!
Ben Artık Aşkı Aramıyorum Senin Kuytularında...
Zincirle Yüreğimi Kapının Koluna...
Bütün Perdelerimi Kapa...
Işıkları da Söndür...!
Karanlıklar Yakışır Benim Yalnızlığıma... 
Bu Yürek Yorgunluğunun Sonu-Başlangıcı Yok...!
Bu Hiçliğimin Öylesi-Böylesi Yok...!
Beni Düşünme...!
Boşver, Git Ama Kapıları Sıkıca Kapa...
Işık Girmesin Artık Dışarıdan....
Beni Yokluğuna Göm ve Git...!
"Canım" Dediğim Seni Canına Göm ve Git...!
Ben Seni Öldürmeyi Beceremiyorum İşte Anlasana...!!! 

Seni Anlattıkça Hep Kış Vurdu Satırlarıma... 
Yalnızlığıma Bir de Titreyişim Eklendi ki Hiç Sorma...!
Kızdıkça Yazıyorum, Anlattıkça Üşütüyorum... 
İçimi Ancak Böyle Isıtıyorum...
Oysa ki Gelişine Kurulmuştu Saatlerim... 
Kıpır Kıpırdı İçim... 
Gözüm Yolda ve Arada Saate İlişirken Sana Kurulduğumu Unutuyordum... 
Cahillik De... 
Özlem De...
Beklenti De... 
Yanılgı De;
Ne Dersen De...
Gelecektin.. .
Hoşçakal Diyerek Ellerini Uzatışın Bir Merhabayla Silinecekti... 
Geçmişe Ait İç İsyanlarımın Tamamını Bastırıp Sadece "Neden Geç Kaldın" Diyecektim... 
Ellerimdeki Terin Kuruyuşunu, Ama Sensiz Geçen Gecelerin Hesabını, Gözlerimdeki Ferin Gidişini Soracaktım.. 
İster Amaçsızlık De, İstersen Heyecan...
İster Ne Yaptığını Bilmemezlik De, İstersen Budalalık...
İster Tuhaflık De, İstersen Kandırış...
İster Önünü Görememek De, İstersen Yok Oluş...
Sen Ne Dersen De İşte...!
Ve Şimdi Senin İçin Başlayan Her Cümlenin Bitişi Yine Sen...
Olsun...! 
Hatta Ne Olursa Olsun, Sen Yine Aşk De...!
Aşk...!!!