HeRKeZiN BiR DeRDi VaR KiMi aNLaTiR DiLiNi YoRaR KiMi SuSaR YüReGiNi YaKaR

Herkeze uzak
Herkeze mesafeli
Iyim ben
Nekadar uzak durursaniz
O`kadar az kirarsiniz
O´kadar az kirilirsiniz
Rahat birakin beni
Üzerime gelmeyin
Yigmayin cümlelerinizi
Inandirmayin beni
Cünkü´´ GüVeNMiYoRuM´´
    YoRGuNuM
BiR aNLik DeGiL BoGuLDuGuM BiLMeZLiK
AciSi CiKiYoR SuSTuKLaRiMiN oYSa BeN  iYiM GöRüNüRDe
HeRKeS öYLe SaNSiN....

"Yanımda kimse olmadığından değil yalnızlığım, yalnız olduğumu söyleyebileceğim kimse olmadığı için yalnızım ben."

İki Kişilik Yalnızlık

Dürüst olmak göründüğü kadar kolay değildir.
 Çoğu zaman kelimeler insanın boğazında düğümlenir. 
Anlatmak istersin ama o kadar kolay anlatamazsın...”
 
Aşkta dürüstlük ne kadar mümkün?
Ya da mutlu olmak için dürüstlük şart mı?
Saklanmış sırlar söylenirse ilişki daha mı güçlenir?
Yoksa dürüstlüğün bedeli yalnızlık mıdır? 
Acaba bir ilişki bu itiraf yükünü taşıyabilir mi?
Bir denemedir yaşananlar: 
“Acaba kırıp dökmeden, acı vermeden, yabancılaşmadan aşkta dürüst olmak mümkün mü?

HüZüN GöZLüN

Güneş " parlıyorken seni herkes sevebilir.
Ama gerçekten seni kimin umursadığını
" FıRTıNaLaR " estiğinde anlarsın.
Gözler ne kadarda gevezedir..
İnsan ruhunun kapılarıdır onlar,
O kapılardan içeri girmeyi bilenler, 
CeNNeTi ve CeHeNNeMi görürler..
Gözlerden ruhlara girip çıkmayı 
Daha çocukken öğrendim ben..

Olmayacak bir duanın peşinden
sürükleyip durma beni Rabbim..
Ya "OL" de olsun..
Ya da OLMaYaCaK  diye bir acı koy yüreğime, o aşkın ışığı sönsün..

Bu Masalın Başı Neydi?

Bu Masalın Başı Neydi?
Başı Yoksa Bir Tesadüf müydü?
Bilemiyorum...
Doğruyu Yanlışı Ayıramıyorum...
Biz Neredeyiz? 
Kimlerleyiz?
Hayat Neler Aldı Neler Verdi?
Ben, Seni İçimde Kazandım, İçimde Kaybettim...
Ölümsüz Sevmişim Ben Seni...
Ölecek Kadar Sevmiştim Belkide...
Ömrümü Verecek Kadar... 
Koskoca Ömrümü Feda Edecek Kadar... 
Canım Deyip Sarıldığın Bir An'a Muhtaç Kalacak Kadar...
İçime Sığdıramadığım Seni Yüreğime Hapsedecek Kadar Delice Sevmiştim...
Ben Seni Ölümsüz, Ömürsüz Sevmiştim...
Biliyor musun?
Gün Boyu Bekledim...
Günler Boyu...
İki Satır Yazmanı Bekledim...
Hatta İki Satır Bile Değil Bir "Nasılsın" Ya da Bir "Merhaba" Belki de...
Hatta Boş Bir Sayfa...
Ve Sonra Akşam Çöktü...
Akşam Boyu Bekledim...
Hatta Gece Boyu...
Bir ''Nasılsın'' Sadece, Ya da Bir ''Merhaba'' Bekledim... 
Ve Güneş Yüzünü Gösterdiğinde, Şimdi Nerededir, Kiminledir Diye Sormadım Kendime İlk Defa... 
Belliydi, "Sen" Bendeydin Ama "Ben" Sende Değildim... 
Şimdi Sana Teşekkür Etmek İstiyorum...
Bana Yaşattığın Her Şey İçin...
Bana Kendini Sevdirdiğin İçin...
Hayatımda Birçok Şeyde İlk Olduğun İçin...
Daha Öncesini Yaşanmamış Hissetmeyecek Kadar Her Şeyi Sildirdiğin İçin... 
Her Şeyden Öte, Bana Şiirler Yazdırdığın İçin...
Seni Bu Kadar Çok Sevmeme İzin Verdiğin İçin...
Yalnızlığımı Böldüğün İçin...
Hayatta Gerçekten Aşk Olduğunu İspatladığın İçin...
Sevmeyi Öğrettiğin İçin...
Sana Dair Yazdırdığın İçin...
Bana Yazdıkların İçin... 
Tüm Bunların Ötesinde Var Olduğun İçin...
Birbirimize Verip Öğrettiğimiz Her Şey İçin Sonsuz Teşekkürler...

Seninle Beraber Yürüdüğümüz Yollarda Yürüdüm Son Kez 
Beraber Oturup Bazen Sadece Birbirimizi Dinlediğimiz Ya da Sustuğumuz Bankta Oturdum... 
Boş Kalan Yerine Baktım Dakikalarca Gözümü Kırpmadan... 
Ayağa Kalktım Zor da Olsa...
Dik Durmaya Çalıştım... 
Başaramadım...
Oysa Omzunda ki Huzurda Zaman Dursun İsterdim Hep...
Saatlerce Öylece Kalabilirdim...
Bilmiyorsun...
Asırları Omzunda Sayabilirdim...
Sen Sandın ki Senden Sonra İyiyim...
O Öyle Yaşanmıyor İşte...!
Öyle Kolay Değildi Gidişin...
Öyle Ardından Umursamaz Bir Gülümsemeyle Bitirmedim Seni...
Gidişinin Verdiği Acıya Dayanmak Çok Zor...
Biz Olamayacağımızı Bilmek...
Kokunu Hissedemeyecek Olmak...
Tenine Dokunamayacak Olmak Çok Can Yakıcı...
Hepsi Bir Yana, En Üzücüsü Nasıl Olduğunu Bile Bilememek...
Nasılsın? Mesajlarını Yazıp Yazıp Yollayamamak...
Üzgün müsün, Hasta mısın Bilmemek... 
Yutkunurken Boğazımda Oluşan Yumru...
Gözlerime Dolan Yaşlar... 
Elimden Düşmeyen Sigaralar...
Hepsi Gidişinin İzleri...
Sana Ait Ne Varsa Aşk'ı Çağrıştırıyordu Bende... 
Senin Kokunla Beraber Aşk'ı Getiriyordu Uzaklardan... 
Her Sözünde Bir Aşk Hikayesi Saklıydı Senin...
Her Cümlende Bir Sevda Masalı...
Bir Şeylerin Ertelenmiş Haliydin Sen... 
Tüm Sıkıntılarıma Mola Verdiren Dakikalarda Saklıydı Senin Hayalin...

Sensizlikte Uzayıp Giden Sana Dair Şiirlerim Bitmeyeceklermiş Gibi Görünse de Artık Onlara Bir Son Vermenin Vakti Gelmiş... 
Çünkü Artık Senin Benim Çirkin Şiirlerime...
Sana Dair Yazdığım Yazılarıma Hiç mi Hiç İhtiyacın Kalmamış...
Şu An Senin İçin Her Şeyin Yolunda İlerlediğine İnanıyorum...
Aksi Bir Şey Duymamak İçin Hiç Kimseye Teferruat Sormuyorum...
Aksi Bir Şey Duyarsam Paramparça Olmaktan, Paramparça Olup, Bir Daha Kendimi Toparlayamamaktan Korkuyorum.. 

Artık Sen Bilmediğim Bir Yerlerdesin ve Dilimde En Çok Sevdiğim Şiirlerinden Birisi Var Yazdığın... 
Ama Bu Sefer Gitme Diyemiyorum...
Dilim Buna Müsaade Etmiyor ve Düğümlenmiş Boğazım... 
Nefes Almakta Bile Güçlük Çekiyorum... 
Sessiz Geçen Bir Gecede O Sessizliğin Senin Sesinle Bozulacağını Ummayalı Çok Oldu...
Değişen Bir Şey Yok Aslında... 
Gözyaşlarım Yine Akıyor Çaresizce... 
Suskunluğun Ebedileşiyor... 
Haykırmak İstesem Dahi Başaramıyorum...
Elimde Sadece Yarım Kalmış İsteklerim...
Tamamlanmayı Bekleyen Hayallerim... 
Yanmayı Bekleyen Resimlerim...
Şiirlerim...
Yazılarım Var...
Her Yer Karanlık... 
Her Şey...
Şimdi Bir Düş'ün Sonundayım...
Hayat Durmuş...
Yaprak Kıpırdamıyor...
Yarın Yok... 
Sen Yoksun... 
Adın Yok...
Artık Senli Bir Sevda Masalım Yok... 
Şiirler Yok...
Sevda Yok; Hayaller Zaten Yok...
Düşünde Seni Görmek Dahi Yok... 
Elveda Demeyi Hiç Beceremedim Ben Hiç, Bu Yüzden Elveda da Yok... 
Derin Bir Sessizlik İçerisinde Artık Hayat; Sanki Mezarlık Gibi... 
Eğer Biraz Umudum Olsaydı, Bir Kar Tanesi Kadar Dahi Olsa, Kapında Beklemeye Hazırdım...
Bil ki; Ben Seni Sadece Sevmedim, Harf Harf Susayıp Kana Kana Yaşadım Seni...
Sessizliğinde Büyüttüm Yetim Gönlümü...
Gözyaşlarımı İçime Akıttım...
Yürüdüğüm Her Yolun Sana Geldiğini Bilerek Başladım Yolculuklara...
Seni Senden...
Seni Benden...
Seni Ağrıyan Yanımdan Bile Çok Sevdim...
Sana Bir Şey Olmasın Diye Kalbime Dokunamıyorum...
Bil ki; Kimse, Hiç Kimse Ellerini Tuttuğunda Dünyayı Unutamaz...
Her Şarkıda, Her Kitapta, Her Şiirde Senden Bir Şeyler Arayamaz...
Her Gidişinde Umutsuzca Bekleyip, Her Dönüşünde Sessiz Sedasız Kollarını Açarak Seni Karşılamaz...
Senin İçin Başını Yastığa Gömüp Gecelerce Ağlayamaz...

Bil ki;Seni Başkasına Bırakmayacak Kadar Çok, Ama Aynı Zamanda Başkasında Olduğunu Bile Bile Bekleyecek Kadar Delicesine Sevdim...

Benden Kilometrelerce Ötedeyken...
Gönlünden Düşmüşken... 
Kendi Yolunda İlerlemeye Başlamışken... 
Neden Hala Yalnızca Sana Anlatma İhtiyacı Hissediyorum? 
Neden Sana Anlatıyorum? 
Biliyor musun, Umrunda Olmayan Hayatımı, 
Yaşadıklarımı...
Hissettiklerimi...
Hiç İlgini Çekmemesine Rağmen...
Seni Hiç de İlgilendirmemesine Rağmen... 
Sana Anlatıyor Olmaktan  Nefret Ediyorum...!